6 мая 1945 года ў дом Вольгі Аляксееўны Надзейкі, жыхаркі Верцялішак, прыйшла пахаванка. У ёй паведамлялася: «20 красавіка 1945 года загінуў стралок Новагеаргіеўскага палка 165-й стралковай дывізіі Аляксей Дзмітрыевіч Надзейка". А праз тры дні пасля гэтага прагрымеў салют Перамогі. Слёзы гора і радасці адначасова адчула Вольга Аляксееўна. Застаўшыся з пецярымі сынамі на руках (старэйшаму было 9 гадоў, а младшеньким Блізнятам крыху больш за чатыры), яна ўсё жыццё спадзявалася на цуд. На тое, што яе Алешенька (так ласкава яна называла мужа) вернецца. Бо ў той страшнай паперы не паведамлялася аб месцы яго гібелі. А калі праз 24 года ў яе сям'ю прыйшла нявестка Ірына, бібліятэкар па адукацыі і проста чалавек вялікай душы, яны пасябравалі і сталі разам шукаць месца гібелі байца Надзейкі.
У 1985 годзе, калі на месцы помніка " Радзіма-маці кліча!"у Верцялішках быў узведзены мемарыял і адшукалі сваякоў капітанаў Даніленка і Мельнічэнка ва Украіне, гэта жаданне знайсці свайго свёкра ў Ірыны Аляксандраўны яшчэ больш узмацнілася. Разам з групай "Пошук", якой кіравала Зоя Кірэй, яны паслалі запыт у рэспубліканскі архіў. Але адказ на яго "ў спісах пахаваных А. Д. Надзейка не значыцца" яшчэ раз засмуціў нявестку і разам з тым абнадзеіў жонку.
Ішлі гады. Ужо даўно няма ў жывых Вольгі Аляксееўны, няма і ўсіх яе пецярых сыноў. Даўно на пенсіі і Ірына Аляксандраўна. Але ўвесь час не давала спакою тое, што яна не стрымала слова, дадзенае свякрухі – знайсці месца пахавання свёкра. У свой час па працы ёй даводзілася шмат увагі надаваць ветэранам Вялікай Айчыннай вайны, вязням фашысцкіх канцлагераў, вязням, скрадзеным на прымусовыя работы ў Германію. Вяла яна і летапіс пра гераізм мясцовых людзей. Дарэчы, 114 прозвішчаў верцялішкаўцаў высечана на мемарыяльнай пліце загінулым, якая размешчана на тэрыторыі аграгарадка. Толькі з вуліцы Працоўнай Прозвішчы і імёны 11 чалавек. Але Аляксея Надзейкі там як не было, так і няма.
Неяк падчас мерапрыемства, прысвечанага Дню Перамогі, а праходзіла яно ў траўні 2019 года, Ірына Аляксандраўна падзялілася сваім болем з Ірынай Бівойна. Міжволі пачула гэтую размову Наталля Камісарава, працаўніца цэнтра сацыяльнага абслугоўвання насельніцтва, і прапанавала:
– А давайце зойдзем на расейскі сайт «Мемарыял», ўвядзем дадзеныя і пачакаем адказу.
Хто ж адмовіцца ад такой прапановы? І якім было здзіўленне Ірыны Надзейкі, калі літаральна на працягу 10 хвілін прыйшоў адказ: "Стралок Новогеоргиевского палка 165-й стралковай дывізіі Надзейкі Аляксей Дзмітрыевіч загінуў 20 красавіка 1945 года ў баі ў горада Грайфенхаген (Грыфино) Шчацінскага ваяводства (Германія). Пахаваны ў 1 кіламетры ад шашы".
Ірына Аляксандраўна літаральна ў той жа дзень апавясціла сваіх дзяцей і ўнукаў, а таксама дзяцей братоў Аляксея. Сабраўся сямейны савет, на якім было вырашана стварыць летапіс баявых дзеянняў Аляксея Дзмітрыевіча Надзейкі. І праца закіпела: балазе некаторыя архіўныя звесткі аб перамяшчэнні дывізіі па нямецкай зямлі меліся.
Пачынаецца летапіс з фатаграфіі бою і карты баявых дзеянняў. Далей-фота байца Надзейкі, выпіска з часопіса баявых дзеянняў 562-га стралковага Новагеаргіеўскага палка 165-й стралковай дывізіі. Зводка за 20 красавіка 1945 года. Баявое заданне-падрыхтоўка да наступу. Затым Апісанне баявых дзеянняў: "нягледзячы на моцны ружэйна-кулямётны агонь, 1, 2, 3 батальёны дасягнулі зыходных рубяжоў і замацаваліся на ўсходнім беразе ракі Вест-Одэр. Вораг упарта супраціўляўся. Недахопам наступу было малая колькасць сродкаў для пераправы. Зрабіўшы першы рэйс, лодкі, якія паехалі з дэсантам, не вярнуліся, і астатні склад пераправіць не ўдалося. Разрывам міны быў забіты камандзір палка палкоўнік Мельчынкаў і параненыя 2 камандзіра батальёна. Страты: 22 чалавекі забітыя і 73 параненыя...»
Спіс загінуўшых 20 красавіка 1945 года салдат і афіцэраў з указаннем месца прызыву, года нараджэння, дзе за нумарам 19 значыцца прозвішча Надзейкі, не пакінуў ніякіх сумненняў у тым, што прах верцялішкаўскага жыхара знаходзіцца на нямецкай тэрыторыі. Ірыне Аляксандраўне хацелася б пабываць у тых месцах, узяць жменьку зямлі і прывезці яе на радзіму, каб супакоіць ў родным краі і ўздыхнуць палегчана: яна сваю задачу выканала, хоць і праз столькі гадоў.
